πέδορτος

(I)

-ον, Α

αυτός που εγείρεται ή προέρχεται από το έδαφος («πέδορτος κτύπος», Σοφ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < πέδον «έδαφος» + -ορτος (< ὄρνυμι «εγείρω, κινώ»), πρβλ. νέ-ορτος, παλίν-ορτος].

————————

(II)

-ον, Α

αυτός που υπάρχει ή συμβαίνει μετά την εορτή, μεθέορτος*.

[ΕΤΥΜΟΛ. < πεδά* + ἑορτή / ὁρτή].